stijnde.man / gedichten

 Afwijkend is de lucht, haar kleur onherkenbaar hoge rijhuizen, gevels omrand met potlood de stad slingert, een decorstuk dat voorbijtrekt. Een straatventer roept en verkoopt ik-weet-niet-wat de kompasnaald draait door, mijn vingers slapen, zwellen op benen van leem stap ik verder, depersonaliseer. Ik wandel zonder draaiboek, merk niet dat ik onderweg mijn luttele schetsen verlies. De volgende hoek wenkt. gepubliceerd in 'De schaal van Digther', december 2020

Waar kijken die twee kinderen naar, door dit wagenwijde raam? Ze roepen naar beneden, hun lach weerkaatst echo’s tegen de koninklijke gevels. Geen ouders in de buurt, geen kwetsuren. Het meisje trotseert een galajurk, witte sokken, schuine hoed. Tippen van tenen in een pijnlijke kramp. Naast haar, boven de geboende parketvloer, plat op de buik op de hoge vensterbank schommelt de jongen. Voeten en vrijheid van de grond. De waaghals verliest geen evenwicht, geen kindertijd. Een schoenzool tikt de zoom van de rok aan, laat slinks een zwarte veeg achter. Windstoot. Met een klap waait een deur dicht. gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, december 2020

De zee rolt hier aan zoals elke zee. Aan de vloedlijn de man in een rieten stoel. Hij komt uit de tijd van zwarte maatpakken, hemdsmouwen op het zand. Hij leest de krant. Het katern Buitenland: de wereld, de chaos, de president, het virus. Ze passen niet op dit strand, evenmin als de zwarte stropdas die de man nu wat losser trekt. Het papier ritselt, het kruiswoordraadsel, een zacht potlood lonkt. Ik teken een vierkant rond de man, kader hem in voor later als herinnering voor een mooiere zomer. gepubliceerd in 'Het Gezeefde Gedicht', oktober 2020

Sleutel in het slot, de kieren in de voordeur ademen, na een wandeling in de stad op een verlaten zaterdag het ondergehuurde appartement baadt rustig en grijs in een twijfelachtig ochtendlicht, tussen zuchtende muren door het raam in de verte de twee schuine, wazige torens bevlekt door schreeuwende reclame van corrupte staatsbanken ze trekken er zich niets van aan, buigen naar elkaar toe in de eeuwigheid, een open, zuivere handkus tussen geliefden ik plof in de sofa en kijk naar het zwarte plasmascherm hoe het glas de lijnen van mijn gezicht en jas weerspiegelt roerloos bespied ik, in gedachten verzonken, mijn silhouet dat plots, abrupt, in een onherkenbare schim verdwijnt. gepubliceerd door Gruis (Obsidiaan), juli 2020

Na vele omzwervingen spoelden we ontheemd aan, betrokken een kamertje in één van de bruine zandstenen panden. Langs de met bomen omzoomde straten, onder de grote marmeren triomfboog, ontwortelden we. In clubs en bars leefden we donker, achtervolgd door onze demonen, in een poging de tijd te temmen, met onze hese stemmen. De onthechting als een koude winterjas over onze roots gedrapeerd. Huiselijk werd het nooit, we hielden de sleur veraf. We hadden geen heimwee, keukenrobots, merkkleren. Bij de eerste ochtendstralen, bij sloten koffie schreven we gedichten die er niet toe deden. gepubliceerd in ‘Het Gezeefde Gedicht’, juni 2020

we voelden aan het marmer van een Romeinse godin we bespiedden elkaars gebaren, stralend, raakten verstrengeld aan de fontein jouw thuis was een portaal, een bel op de tast vond ik steeds de weg langs geparkeerde auto’s en onze koffiebar Mijn nachten dreven ons uit elkaar jaren nadien keerde ik terug naar het plein ik wist wat ik zocht, het wende nooit gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, mei 2020

Mijn dagen ijsberen in kamers, waren rond ze schurken tegen me aan als een femme fatale, zijgen neer met een droge keel, een fluistering vervliegt schor, als waren het de dagen zelf die verdwenen Een aardbol wentelt zich volleerd rond zijn as mijn dagen hebben soms een seconde meer, een seconde minder, stijlvol vacuüm verpakt zelfzuchtig redden ze steeds zichzelf. gepubliceerd op 'Coronagedicht.nl', april 2020

Duizend-en-één-nacht valt ‘er was eens’ trekt zich terug in het grote sprookjesboek ik doe de gordijnen open Het straatlicht op een afstand kale moeraseiken in de tuin ik kantel het raam een plotse wind stoot tegen mijn arm Uit mijn zonnestelsel verdwijnen de planeten ik had alle tijd van de wereld nu staar ik naar buiten gepubliceerd op 'Coronagedicht.nl', maart 2020

In de metro naar het centrum telde ik de knopen van mijn halfopen hemd. Neonflitsen verlichtten mijn lederen, donkerbruine boots terwijl bovengronds de nacht weer viel. Ik wachtte, maar de enige liefkozingen die ik kreeg, kwamen van medereizigers die tegen me aan schuurden. Wildvreemd kijken en bekeken worden in de stad. Jonge raven kropen in mijn kleren en bleken moeilijk uitwasbaar toen ik op zondagmorgen de eerste bus terugnam, het verschil niet meer wist tussen wat ik had en wou. Vele jaren nadien weet ik niet wat te denken. Was ik gelukkig? Daar zou ik veel voor over hebben, om exact te weten hoe vatbaar ik voor geluk was. gepubliceerd in ‘Het Gezeefde Gedicht’, februari 2020

dagelijks zogen we onze longen vol stof al werkend hielden we ons in we waren niet wie we waren ergens in New Baltimore schaken gaf ons een route om te ontsnappen aan de routine waarop we dreven en om vier uur ’s nachts naar de NBA kijken waarmee we onze verloren jaren trachten te compenseren gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, februari 2020

Diep in de nacht lopen we rond over straten, stegen, pleinen hangen we onze duizend levens aan de wilgen wat we nooit zullen vinden, zoeken we in achterafdiscotheken nu zijn we hier en dwarrelende vlokjes goud trekken voorbij aan onze slaap onmogelijk terug te keren, verdergaan ook de dageraad katapulteert ons naar waar we niet willen zijn Onze hartenklop baart wachten, jarenlang, op een glorende zon vanaf vandaag enkel nog uur per uur indien mogelijk. gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, februari 2020

Ik rantsoeneer je met blikken porties, pootvast, en één enkele reep gebalsemde twijfel Ik verwijder onze scheringdraden en weef met een boogje om ons heen met wanhopige inslag drukken we ons tegen elkaar aan Het houdt niet maar het geeft niet Je gaat prat op je honger afhechten is geen optie, de enige gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, februari 2020