stijnde.man / gedichten

Het verschil tussen gewenste en fysieke aanrakingen word je nooit gewoon. Zoals verhuizen op je tiende nazindert, een onwennig klaslokaal, nieuwe kweldemonen. Aangepast, het krassen van het krijt went hardnekkig, je bent broos als de juni-punten de littekens maskeren. Blijvend is voorgoed, we slaan herinneringen aan herinneringen op. Je herkent het bankje voor de potdichte school in de zomer die kreunt, een sluimer die je instinctief wantrouwt. Wat je niet kunt veranderen, masseren. gepubliceerd in 'De Vallei' (jaargang 12, nr. 47), september 2021

Jonge jaren vol hindernissen in tunnels en parken, aan bruggen smeulende zomeravonden langer daglicht verdrijft het onweer we pushen op warm beton in lege zwembaden tot de honden komen Langs spoorlijnen door verlaten winkelstraten springen we hoog, ver, klieven door de lucht in een poging het asfalt, overlevingsmechanismen te bedwingen, op de vlucht Onze slagaders vernauwen bedreigende situaties herkennen we razendsnel, we cruisen nu om de museumtrappen heen met toegeknepen keel beklemd, een innerlijke stem die echoot: Treed uit de schaduw van de opgestoken wijsvinger gepubliceerd in 'De Vallei' (jaargang 12, nr. 47), september 2021

boven de vuile borden en schotels dromen we van oceanen we soppen de glazen tot onze handen kreuken, wit uitslaan en we stil vervagen de glans in de ogen is waar ze ons niet kunnen raken het beloofde land vloeit weg door het afvoerputje onze spoelbak stroomt over, we dobberen op anderhalve tegel, het water stijgt tot aan de lippen, luchtbellen spatten uiteen op hun mooist we gaan kopje onder, verdrinken net niet in de benauwde keuken zoeken we naar een nieuwe wereldzee je weet nooit en alles is nog mogelijk gepubliceerd in 'De Vallei' (jaargang 12, nr. 47), september 2021