Het verschil tussen
gewenste en fysieke aanrakingen
word je nooit gewoon.
Zoals verhuizen op je tiende nazindert,
een onwennig klaslokaal, nieuwe kweldemonen.
Aangepast, het krassen van het krijt
went hardnekkig, je
bent broos
als de juni-punten de littekens
maskeren.
Blijvend is voorgoed, we slaan
herinneringen aan herinneringen op.
Je herkent het bankje
voor de potdichte school in de zomer
die kreunt,
een sluimer die je instinctief wantrouwt.
Wat je niet kunt veranderen,
masseren.
gepubliceerd in 'De Vallei' (jaargang 12, nr. 47), september 2021