Modesto (California)

Jonge jaren vol hindernissen
in tunnels en parken, aan bruggen
smeulende zomeravonden
langer daglicht verdrijft het onweer
we pushen op warm beton
in lege zwembaden
tot de honden komen

Langs spoorlijnen
door verlaten winkelstraten
springen we hoog, ver,
klieven door de lucht
in een poging het asfalt,
overlevingsmechanismen
te bedwingen, op de vlucht

Onze slagaders vernauwen
bedreigende situaties herkennen we
razendsnel, we cruisen nu
om de museumtrappen heen
met toegeknepen keel
beklemd, een innerlijke stem
die echoot:
Treed uit de schaduw
van de opgestoken wijsvinger



gepubliceerd in 'De Vallei' (jaargang 12, nr. 47), september 2021

Populaire posts van deze blog

Het verschil tussen gewenste en fysieke aanrakingen word je nooit gewoon. Zoals verhuizen op je tiende nazindert, een onwennig klaslokaal, nieuwe kweldemonen. Aangepast, het krassen van het krijt went hardnekkig, je bent broos als de juni-punten de littekens maskeren. Blijvend is voorgoed, we slaan herinneringen aan herinneringen op. Je herkent het bankje voor de potdichte school in de zomer die kreunt, een sluimer die je instinctief wantrouwt. Wat je niet kunt veranderen, masseren. gepubliceerd in 'De Vallei' (jaargang 12, nr. 47), september 2021
Meer >>

Puerta de Europa

Sleutel in het slot, de kieren in de voordeur ademen, na een wandeling in de stad op een verlaten zaterdag het ondergehuurde appartement baadt rustig en grijs in een twijfelachtig ochtendlicht, tussen zuchtende muren door het raam in de verte de twee schuine, wazige torens bevlekt door schreeuwende reclame van corrupte staatsbanken ze trekken er zich niets van aan, buigen naar elkaar toe in de eeuwigheid, een open, zuivere handkus tussen geliefden ik plof in de sofa en kijk naar het zwarte plasmascherm hoe het glas de lijnen van mijn gezicht en jas weerspiegelt roerloos bespied ik, in gedachten verzonken, mijn silhouet dat plots, abrupt, in een onherkenbare schim verdwijnt. gepubliceerd door Gruis (Obsidiaan), juli 2020
Meer >>

Phantasialand

Duizend-en-één-nacht valt ‘er was eens’ trekt zich terug in het grote sprookjesboek ik doe de gordijnen open Het straatlicht op een afstand kale moeraseiken in de tuin ik kantel het raam een plotse wind stoot tegen mijn arm Uit mijn zonnestelsel verdwijnen de planeten ik had alle tijd van de wereld nu staar ik naar buiten gepubliceerd op 'Coronagedicht.nl', maart 2020
Meer >>