stijnde.man / gedichten

 Afwijkend is de lucht, haar kleur onherkenbaar hoge rijhuizen, gevels omrand met potlood de stad slingert, een decorstuk dat voorbijtrekt. Een straatventer roept en verkoopt ik-weet-niet-wat de kompasnaald draait door, mijn vingers slapen, zwellen op benen van leem stap ik verder, depersonaliseer. Ik wandel zonder draaiboek, merk niet dat ik onderweg mijn luttele schetsen verlies. De volgende hoek wenkt. gepubliceerd in 'De schaal van Digther', december 2020

Waar kijken die twee kinderen naar, door dit wagenwijde raam? Ze roepen naar beneden, hun lach weerkaatst echo’s tegen de koninklijke gevels. Geen ouders in de buurt, geen kwetsuren. Het meisje trotseert een galajurk, witte sokken, schuine hoed. Tippen van tenen in een pijnlijke kramp. Naast haar, boven de geboende parketvloer, plat op de buik op de hoge vensterbank schommelt de jongen. Voeten en vrijheid van de grond. De waaghals verliest geen evenwicht, geen kindertijd. Een schoenzool tikt de zoom van de rok aan, laat slinks een zwarte veeg achter. Windstoot. Met een klap waait een deur dicht. gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, december 2020