stijnde.man / gedichten

In de metro naar het centrum telde ik de knopen van mijn halfopen hemd. Neonflitsen verlichtten mijn lederen, donkerbruine boots terwijl bovengronds de nacht weer viel. Ik wachtte, maar de enige liefkozingen die ik kreeg, kwamen van medereizigers die tegen me aan schuurden. Wildvreemd kijken en bekeken worden in de stad. Jonge raven kropen in mijn kleren en bleken moeilijk uitwasbaar toen ik op zondagmorgen de eerste bus terugnam, het verschil niet meer wist tussen wat ik had en wou. Vele jaren nadien weet ik niet wat te denken. Was ik gelukkig? Daar zou ik veel voor over hebben, om exact te weten hoe vatbaar ik voor geluk was. gepubliceerd in ‘Het Gezeefde Gedicht’, februari 2020

dagelijks zogen we onze longen vol stof al werkend hielden we ons in we waren niet wie we waren ergens in New Baltimore schaken gaf ons een route om te ontsnappen aan de routine waarop we dreven en om vier uur ’s nachts naar de NBA kijken waarmee we onze verloren jaren trachten te compenseren gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, februari 2020

Diep in de nacht lopen we rond over straten, stegen, pleinen hangen we onze duizend levens aan de wilgen wat we nooit zullen vinden, zoeken we in achterafdiscotheken nu zijn we hier en dwarrelende vlokjes goud trekken voorbij aan onze slaap onmogelijk terug te keren, verdergaan ook de dageraad katapulteert ons naar waar we niet willen zijn Onze hartenklop baart wachten, jarenlang, op een glorende zon vanaf vandaag enkel nog uur per uur indien mogelijk. gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, februari 2020

Ik rantsoeneer je met blikken porties, pootvast, en één enkele reep gebalsemde twijfel Ik verwijder onze scheringdraden en weef met een boogje om ons heen met wanhopige inslag drukken we ons tegen elkaar aan Het houdt niet maar het geeft niet Je gaat prat op je honger afhechten is geen optie, de enige gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, februari 2020