stijnde.man / gedichten

Na vele omzwervingen spoelden we ontheemd aan, betrokken een kamertje in één van de bruine zandstenen panden. Langs de met bomen omzoomde straten, onder de grote marmeren triomfboog, ontwortelden we. In clubs en bars leefden we donker, achtervolgd door onze demonen, in een poging de tijd te temmen, met onze hese stemmen. De onthechting als een koude winterjas over onze roots gedrapeerd. Huiselijk werd het nooit, we hielden de sleur veraf. We hadden geen heimwee, keukenrobots, merkkleren. Bij de eerste ochtendstralen, bij sloten koffie schreven we gedichten die er niet toe deden. gepubliceerd in ‘Het Gezeefde Gedicht’, juni 2020

we voelden aan het marmer van een Romeinse godin we bespiedden elkaars gebaren, stralend, raakten verstrengeld aan de fontein jouw thuis was een portaal, een bel op de tast vond ik steeds de weg langs geparkeerde auto’s en onze koffiebar Mijn nachten dreven ons uit elkaar jaren nadien keerde ik terug naar het plein ik wist wat ik zocht, het wende nooit gepubliceerd in ‘De schaal van Digther’, mei 2020