stijnde.man / gedichten

Mijn dagen ijsberen in kamers, waren rond ze schurken tegen me aan als een femme fatale, zijgen neer met een droge keel, een fluistering vervliegt schor, als waren het de dagen zelf die verdwenen Een aardbol wentelt zich volleerd rond zijn as mijn dagen hebben soms een seconde meer, een seconde minder, stijlvol vacuüm verpakt zelfzuchtig redden ze steeds zichzelf. gepubliceerd op 'Coronagedicht.nl', april 2020

Duizend-en-één-nacht valt ‘er was eens’ trekt zich terug in het grote sprookjesboek ik doe de gordijnen open Het straatlicht op een afstand kale moeraseiken in de tuin ik kantel het raam een plotse wind stoot tegen mijn arm Uit mijn zonnestelsel verdwijnen de planeten ik had alle tijd van de wereld nu staar ik naar buiten gepubliceerd op 'Coronagedicht.nl', maart 2020